Antilope Canyon

Wat gaan we vandaag doen? Niemand weet het, we hebben nog niet echt gekeken in ons reisoverzicht. Te druk gehad gisteren. Na een snelle check weten we het. We rijden van Bryce  naar Flagstaff, welke bijzonderheden komen we dan tegen? Wat heel mooi schijnt te zijn volgens de Kras informatie is Antilope Canyon. Het plaatje ziet er indrukwekkend uit. Zal het lukken of stranden we hier omdat het 8 uur lopen is. Dat redden we nl. niet in deze warmte, de temperatuur is weer opgelopen tot 38 graden. We rijden vol goede moed naar Page waar de Antilope Canyon ligt. Aan de zuidkant van het stadje Page ligt het enorme meer Lake Powel, op de grens tussen Utah en Arizona. Hier hebben we een prachtig uitzichtpunt gevonden voor een foto. Daarna rijden we verder naar Page. De toegang tot Antilope Canyon wordt beperkt door de Navajo Tribe, een indianen stam die hun leefgebied in de “ Navayo Indian Resevation hebben. We zien in Page verschillende ticketbureau’s, de eerste meldt, voor de eerste twee weken volgeboekt. De tweede meldt de komende week volgeboekt. En de laatste zit ook stampvol. Nu geeft Jamie niet snel op dus die heeft nagevraagd waar de Canyon is, en of je daar ook tickets kan kopen. Een vriendelijk meisje geeft ons een kaart met een routebeschrijving en zegt dat we dat zeker kunnen proberen. Wij op weg, met de kaart was het makkelijk gevonden en om 13.00 uur komen we aan. Ja er is nog plaats voor de tour van 14.00. Cash betalen, oehhh zoveel hebben we niet op zak. “Can we make a reservation en go and get the money?” “Yes that’s possible, but you must get back at half past one”. Gelukkig, een stukje terug is een benzinepomp waar we kunnen pinnen. We zijn om 13.21 uur weer terug in de rij. Voor ons wordt het laatste kaartje voor 14.00 uur verkocht. “Ahhhh there you are, we just said to each other, Will they be in time, good you made it”. Jaaa, we hebben kaartjes, toch Kras even berichten dat ze dit uitstapje opnemen in de brochure met een reservering vooraf, zonde als dit gemist wordt. Antilope Canyon heeft zich in een paar duizend jaar als een smalle spleet gevormd tussen het gebergte. De Antelope Canyon werd voor het eerst ontdekt in 1931 door een jong Navajo meisje. De upper Antelope Canyon is 400 meter lang en 130 meter diep. De Canyon bestaat uit een palet van kleuren die door het licht van boven gefilterd worden. In deze Canyon is onder andere een foto gemaakt die in National Geographic heeft gestaan. Deze world press foto heeft toen 1,2 miljoen opgeleverd.
Voor de toer worden we ingedeeld bij Brigitte, eerst een korte inleiding, je mag niks meenemen behalve je telefoon of camera en een flesje water. Je mag je naam niet in de wand krassen, enz. enz.
We worden als 14 makke schapen in een soort  open “illegaal busje” gezet, die geschikt is voor 12 personen. Lekker op elkaar dus, ze waarschuwt nog even, de road is bumpy and there will be a lot of dust! Nou goed we zijn overal op voorbereid. Gaan met die banaan. Onderweg vraagt een Spaanse, wat gezette oude dame aan mij “ are you cosy dear?” “ Oh, Yes I am” zeg ik, gezelliger dan dit wordt het toch niet denk ik. En ze leunt nog ff lekker tegen mijn schouder. 
Brigitte heeft niets teveel gezegd en na 10 minuten hobbelen komen we aan bij de Canyon. Nu al mooi, we zijn nog niet eens binnen. Over binnen kan ik alleen zeggen, adembenemend mooi. Bekijk de foto’s maar. Binnen ontpopt Brigitte zich tot een fotospecialist. Ze neemt de mobieltjes doet ff iets aan de instellingen en ze maken nog mooiere foto’s dan ik met mijn camera. Alvin ging steeds weer uit zijn dakkie oh kijk mijn foto eens, kun jij dat ook? Nee dat kon ik niet, grrrr! Jamie was slim die gaf haar camera af en toe aan Brigitte en dan maakte ze een mooi plaatje. Instellen op de P zegt Brigitte, ISO op 1600, en witbalans op bewolkt. OK dat stel ik ook even in je weet nooit. Het wonder dat zich dan afspeelt is niet te geloven. Wat een mooie foto’s. “Alvin, ik kan het ook!!” Brigitte is onvermoeibaar, ze neemt alle families op de foto, alle stelletjes, niets is te gek. De rij achter ons wordt steeds groter. De andere tourleiders doen dit niet, dus we hebben het weer getroffen. Alvin wordt steeds enthousiaster, ik voel ook bij hem een nieuwe hobby opkomen, hi, hi. Altijd al willen doen, ik hoor het hem zo zeggen. Hier is de Worldpress foto gemaakt zegt Brigitte, die heeft 1,2 miljoen opgeleverd. Ja dan wil iedereen dat ook even proberen toch? Ik ook maar helaas, het is me niet goed gelukt. Ik stond achteraan, normaal is dat het handigste want dan kan je ook af en toe zonder mensen om je heen  fotograferen. Maar dat ging nu niet, de volgende tourleider hijgt al in mijn nek. Opschieten dus, geen World Press foto voor mij!! Toen we klaar waren vroeg Brigitte, willen jullie nog een klein kloofje zien, verderop? Ja natuurlijk wilden we dat wel, we zijn er toch. Iets minder groot, maar ook deze erg indrukwekkend hoor. Prachtig. We genieten weer volop. En hoewel we af en toe tegen elkaar zeggen, nu zijn we wel klaar met bergen hè. Worden we ook steeds opnieuw verrast met heel andere plaatjes, de een nog mooier dan de andere. In Amerika is het gebruikelijk dat iedereen om een fooitje vraagt, op de bon of met een briefje aan de muur. Brigitte vraagt nergens om, maar ze heeft het van ons wel gehad. Alvin heeft zeker een nieuwe World Press foto op zijn telefoon, dus dat halen we er wel weer uit.
Een fantastisch tripje! Nu zitten we in de auto richting Flagstaff. Het landschap wisselt weer heel erg. Zo rijd je door een landschap waarvan ik denk dat het de Grand Canyon is en zo rijd je weer over een heel vlakke weg met hier en daar een rotsje met graspollen en het volgende moment rijden we door de Ardennen, heuvels met veel bomen. 
Morgen geloof ik Route 66, vanavond nog even controleren.