Rondreis Noord West Amerika

Ja, we zijn goed aangekomen in Amerika voor onze rondreis in het Noord westen. Maar vraag niet hoe, een tegenslagje komt nooit alleen. 
Het begon prima, André heeft ons weggebracht naar Schiphol, heel fijn was dat, en we waren de koffers ook snel kwijt. Langs de douane en nog even ontbijten. Om kwart over 11 instappen, ons avontuur kon beginnen. Nou dat was ook zo,  ik werd uitgekozen door de computer om extra gecontroleerd te worden. De stewardess bracht het alsof ik iets gewonnen had. De anderen mochten wel vast naar binnen. Zo klaar dacht ik nog. Een aardige dame met blauwe weggooihandschoenen stond me al op te wachten. Zo even fouilleren met een papiertje langs mijn kleding, alles goed. Tas op de speciale tafel zetten, alarm af, een rood scherm!!! Oh, jee zegt de dame nu moet de tas leeg. Nu heb ik maar een klein tasje, maar wel met vijf ritsjes en zo met de vakantie zat er in ieder vakje wel wat. En het grote vak was goed benut, stikvol dus. 2 ereaders kwamen eruit. “Zijn die van u”? “Ja, deze wel, maar deze is van mijn man”. “Oh dan doet die niet mee”, zegt de dame. Hoe dan, controle of niet toch??? Ondertussen moesten mijn schoenen dan ook maar uit. “ wat zoeken jullie eigenlijk?” vraag ik. “Explosieven” antwoordt de dame. En weer gaat ze met zo een papiertje langs mijn voeten. “Nee goed”, hoor schoenen mogen weer aan. Dan nog maar even het tasje helemaal leegmaken, gelukkig ik had geen explosieven mee. Met een nieuw papiertje overal langs en toen kreeg ik een groen scherm. Ik dacht even dat ik in een aflevering van Wie is de Mol zat. Ik mocht gelukkig nog een aflevering mee doe.
Tasje weer inpakken, wat trouwens helemaal nog niet makkelijk was want het paste er niet meer in. Snel, snel rennen, want nu was ik wel de laatste en het vliegtuig stond te wachten. Met zo een start moet je argwanend gaan worden, maar ik had niks door, hi, hi. Lekker vier films zitten kijken, goed verzorgd met wijn en zeer biologisch eten denk ik want het was bijna niet te achterhalen wat het was. Alleen de rijst was herkenbaar. 
Na 8 uur vliegen kwamen we aan in Washington. Hier staat het witte huis waar Trump nu woont, dan heb je toch wel een vliegveld nietwaar? Nee, wat een achenebische (raar woord als je het schrijft) zooi zeg, niet een vliegveld om mee te pronken. Wij dachten meteen dat alle hoogwaardigheidsbekleders uit de wereld, hier niet afgezet werden met hun privé jet. Vast een afgesloten deel van het vliegveld. Heerlijk even de benen strekken. Het rijtje weer langs, de douane, vingerafdrukken, irisscan, koffers ophalen en gelijk weer inleveren. En over twee uurtjes weer instappen. Of niet.....? Nee tuurlijk niet, ons vliegtuig was weggeven aan Parijs, dus vier uurtjes wachten, of niet....? Neeeee tot drie keer aan toe is ons vliegtuig weggeven en uiteindelijk hebben we zes uur zitten wachten. Maar dan had je ook wat. Een joekel van een vliegtuig die maar halfvol was, dus iedereen heeft de reis (drie uur) gelegen. Jamie lag over vier stoelen, heerlijk. Alvin lag over drie stoelen, heerlijk! En wij, Jan en ik, nee toch onze leuningen gingen niet omhoog, niet liggen dus. Ik nog door het hele vliegtuig lopen op zoek naar drie stoelen zonder leuning, nee hoor alles vol! Maar achter ons waren nog twee stoeltjes vrij en de leuning ging omhoog. Dar heb ik dus opgevouwen gelegen. Do you get the picture? Opgevouwen bedoel ik hè, tussen twee leuningen, ha, ha, zag er vast niet uit, maar het was beter dan zitten. 
Een goeie, snelle vlucht wederom! Ja en dan kan de vakantie beginnen, of nog niet??? “Wat is dit nou, een scheur.” Ja hoor een grote scheur in mijn koffer en mijn rits stuk. Dit meen je niet, nee toch!!!! Ik naar de luggagebali, op dit prachtige vliegveld in San Francisco. Een president waardig vliegveld vind ik, net zo mooi als Schiphol. Daar stond de zeventig jarige uitvoering van Dolly Parton. Jan en ik waren het er al over eens dat in Amerika veel oudere vrouwen werken bij de vliegtuig industrie. Waar bij ons vooral jonge vlotte meiden rondlopen, is het selectiebeleid in Amerika anders, je moet denk ik boven de vijftig zijn om te mogen solliciteren. 
Maar dat geeft niet want Dolly was een lieve oude dame. Oh, je koffer stuk? Wil je een nieuwe love, wat is de maat???? Weet ik veel wat de afmetingen van mijn koffer zijn. Haar collega wist het wel hoor, hij leek op Denzil Washington, we zijn tenslotte in Amerika, het land van de acteurs. Na een minuut of vijf kwam ze teruglopen met een prachtige nieuwe koffer. “ Do you like this coulor, I have also a black one, but this is much nicer and a little taler. Can you go shopping!!!  Vond ik ook, een mooi grote paarse, lekker opvallend zie je niet zo vaak op de band! Nog ff de administratie afhandelen. Jan en Alvin gingen mijn koffer vast overpakken.” Wel netjes doen he, ik had alles keurig opgerold dit keer” 
Dolly was een lief vrouwtje met hele lange kunstnagels, hi, hi, dat is handig want daar kun je zo lekker makkelijk mee typen. Als je tenminste de letters kunt vinden. Het duurde dus ff. Jan en Alvin gingen vast de auto halen bij het verhuurbedrijf. Jamie en ik bleven nog even gezellig bij Dolly. Na nog een kwartiertje zwoegen had ze het af. “So doll, zei ze, now you can start your vacation with a suitcase with extra space, so you must go to the outlet in Las Vegas to fill it”!!!!!!! Oh yes! Yes I will tell my husband, bye, bye! Gelukkig de rampspoed ten goede gekeerd. Alvin en Jan waren snel gevonden, nu naar het hotel en nog even een paar uur lekker slapen. De bedden liggen heerlijk!!!!
Hoe lang de reis geduurd heeft weet ik niet, zo lastig rekenen met na iedere vlucht je klokje drie uur vooruit zetten. Erg lang in ieder geval😂