Drijvende markten en de Cu Chi tunnel

4 augustus 2018 - Thành phố Huế, Vietnam

We hebben vannacht overnacht in Can Tho,  op vrijdagmorgen moeten we al vroeg opstaan om de drijvende markt in Cai Range te bezoeken. We stappen daar op een bootje waarmee we op de Mekongrivier naar de groothandelmarkt op het water varen. Het is een prachtige tocht. Vooral de huizen en woonbootjes zijn leuk op te zien en om een beeld te krijgen hoe de bevolking leeft. Erg veel behoeft aan luxe kennen ze niet. Ook al hebben ze een huis, er staat weinig tot niets in. Ze slapen op een matje, zitten op kleine krukjes, wassen in de rivier, maar hebben dan wel een prachtig LCD tv staan. Als we in de buurt komen van de markt worden we bijna geënterd door kleine bootjes die kokosnootsap of vruchten willen verkopen aan ons.  Ze zitten met twee personen in het bootje, de een stuurt en de ander heeft een haak en trekt zich vast aan de railing van de boot. Geweldig gezicht, maar wij hebben alles bij ons, dus dat is een zepert voor ze. Dan zien we de markt, grote boten vol fruit, groenten, stro, olie etc. drijven hier bij elkaar. In de top van de mast zie je wat ze verkopen, daar hangt hun produkt dus goed zichtbaar voor iedereen. Kleine bootjes manoeuvreren tussen de grote boten door. de grote boten zijn niet alleen verkooppunten maar ook woonboten. Nadat we rondgekeken hebben zijn we even aan wal geweest bij een fruitteler. Leuk om te zien waar de vruchten hier aan groeien. Over het algemeen zijn het vruchten die in Nederland nog niet zo bekend zijn. Behalve de banaan, de ananas en de mango. In de middag varen we weer terug naar het haventje en rijden we naar Ho Chi Min City (door de Vietnamezen nog steeds Saigon genoemd). Onderweg stoppen we nog even bij een heel speciale tempel.  De Cao Dai Temple in My Tho. Bij deze orde is de broer van onze gids monnik. Als we aankomen zien we een tempel die in de Efteling zo in droomland geplaatst kan worden. Emanuel sprak al van een hoog Efteling gehalte, dat klopt dus. Als we arriveren begint er net een speciale mis. Iedereen is in het wit, en twee kinderen hebben een wit schilderspak van de gamma aan, en rond de muts nog een witte band om het op zijn plaats te houden. Heel bijzonder. We mogen de mis bijwonen en foto’s maken. De kinderen zingen een mantra en mogen om de beurt op een houtblokje de maat slaan. Na een kwartier hebben de meeste van ons het wel gezien want het blijft bij het zingen van een mantra en de mensen in de tempel bekijken. We vervolgen onze weg naar Ho Chi Min City. Wat is dit een drukke stad, net zoals Hanoi. Ook hier weer heel veel brommertjes met ingepakte vrouwen. Maar hier nog veel meer zitten ze met hele gezinnen op een brommer. Niet normaal, ik heb er al een geteld met 5. Twee volwassenen en hun drie kinderen. Ik blijf hier foto’s van maken, ik kan er niks aan doen. Aan het eind van mijn reisverhaal maak ik nog een speciale pagina met brommers en outfits heb ik bedacht.

Ons hotel in Ho Chi Min City is weer erg mooi. Wat kleiner maar wel verzorgd. Op zaterdag vertrekken we naar de CuChi tunnel. Het tunnelcomplex van Cu Chi is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het district Cu Chi van Ho Chi Minhstad, Vietnam. 

Wat is het verhaal van die tunnels? Ik heb een stukje geschiedenis overgenomen van Wikipedia. Het complex is onderdeel van een tunnelnetwerk dat vrijwel onder het gehele land doorloopt. De tunnels waren de locatie van verschillende militaire campagnes tijdens de Vietnamoorlog. Het zwaartepunt van het tunnelnetwerk lag in het district Cu Chi en het strekte zich uit over minstens 300 km van ondergrondse gangen. Als de stand van het grondwater het toeliet werden verschillende niveaus gegraven, vaak met elkaar verbonden door deuren die met boobytraps waren beveiligd. De gangen waren smal, volgden dikwijls een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies. Regelmatig werd er ook een doorgang in U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen tegen te gaan in de tunnels (waterslot). De tunnels waren bezaaid met allerlei valkuilen om ongewenste indringers te verjagen: granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen, valse doorgangen die leidden naar een tot de tanden bewapende guerrillastrijder... En als dat nog niet voldoende afschrikwekkend was waren er nog eens een heleboel dieren uit de jungle die in de tunnels een goed onderkomen vonden.

De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de strijders poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld.

De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels waren ongelooflijk hard. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden. Het krioelde in de tunnels van ongedierte, muggen en parasieten en dat leidde vaak tot irritaties van de huid bij de ondergrondse strijders. Velen hadden ook last van een ernstig tekort aan vitamines en aan zonlicht. De tunnelstrijders brachten bijna steeds de dag ondergronds door om 's nachts hun schuilplaatsen te verlaten en strijd te gaan voeren. De tunnels lieten de communistische strijders toe de strijd aan te gaan met de Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen.

Wij mochten door een drietal tunnels kruipen. Een tunnel waar niets aan veranderd was, een tunnel die iets ruimer gemaakt was en een tunnel speciaal voor toeristen een stukje hoger en breder. Maar ook hier moest je gebukt in lopen. Het is echt ongelooflijk hoe smal en laag die oorspronkelijke tunnels zijn en wonderbaarlijk knap met de hand gegraven. Met een schep en mand werd het aarde en steen afgevoerd naar boven de grond. Een gids heeft voorgedaan hoe je in de tunnels moest klimmen. Daarna zijn de meeste mensen uit de groep wel de tunnels ingegaan. Een aantal wilden niet in de kleinste omdat dat wel erg krap was. Jan is wel in het grootste deel geweest, maar voor de kleine tunnel was hij echt te groot. Ik heb samen met Jamie en Alvin in alle drie gekropen. In de kleinste moest je echt op handen en voeten kruipen achter een gids aan. In het midden was een vergaderruimte, hier kon je welmisgaan maar hier zaten ook vleermuizen. Niet aan denken gewoon doorkruipen! Jamie en ik kwamen wel redelijk makkelijk door het gat, maar Alvin bleef even hangen met zijn billen. Erg grappig. 

We hebben wat filmpjes en foto’s gemaakt. Daarna zijn we naar de schietbaan gereden want een aantal vooral jongeren, waaronder Jamie en Alvin wilden wel een schieten met AK47. Jan hoefde niet zo nodig, hij heeft in dienst gezeten, en heeft dit dus al eens ervaren. Ieder 10 kogels. Het was maar goed dat die geweren vastgezet waren anders was de terugslag wel wat groot geweest voor een ongeoefende schutter. De kinderen waren blij met deze ervaring en dus konden we weer in de bus en terug naar Ho Chi Min City. De rest van de dag zijn we vrij en gaan we gezellig even wat drinken en een wandeling maken. Maar zoals hier bijna iedere avond begint het te regenen. We haasten ons naar de 100 bieren bar want hier kun je ook heerlijk schnitzel eten. Oh verschrikkelijk wat was dat ding groot. Alvin, Jamie en ik hadden ieder een schnitzel gekocht maar we hadden genoeg gehad aan 1 schnitzel met zijn drieën. Wat een ding, pfff ik voel hem nog zitten En ik had al meer dan de helft laten staan. Terug naar het hotel want morgen is het weer vroeg dag voor een kennismaking met de City. Onze laatste georganiseerde dag alweer.