De laatste dag coaching en polepole

23 februari 2018 - Diani Beach, Kenia

Ja, en dan is het al weer de laatste dag dat we, hier in dit bijzondere land, scholen mogen bezoeken. De reis is toch iedere keer weer een soort survival vind ik. Ik ga vandaag naar Mother Mary school. Een private school beheerd door nonnen. Om 7.30 gaan we weer op pad. Erik wordt als eerste afgezet voor zijn bezoek. Mijn school ligt 5 minuten verder zegt de chauffeur, maar dit blijkt in de praktijk minimaal het drie dubbele te zijn. Dit komt doordat de weg zo slecht is. Eigenlijk rijden we gewoon door de natuur. Over struiken, stenen en door erosie aangevreten grond, hierdoor zakt de auto steeds weg. Tot we bij een berg aankomen, hier moeten we omhoog, maar hoe dan? “Shall I get out of the car?” Ik denk, straks rollen we naar beneden. “Nee dat is niet nodig”, maar ik zie hem twijfelen. Hij geeft gas, en halverwege verliest hij de grip en glijden we weer net zo hard naar beneden. Mijn hart zit in mijn keel. Hij gaat eerst nog eens vragen of hij hier echt wel naar boven moet, dus hij belt de zusters nog eens op. Ja hoor, het moet. Ok, tweede poging. In zijn twee, aanloopje en niet stoppen. Gelukkig het lukt. Bovenaan gekomen rijden we weer een stuk door de bushbush. “It is just like a safari”, zeg ik tegen hem. Hij lacht “yes, we need a jeep here”, en dan belanden we midden tussen een kudde koeien en staan we weer stil. Polepole zegt de chauffeur lachend, dit betekent langzaam. Het is hier polepole of hakuna matata. Rustig aan of geen probleem. Daarom is dit volk zo gelukkig, ze nemen alles zoals het komt. Ze hebben wel een woord voor snel, haraka haraka, maar dat heb ik niemand nog horen zeggen. Snel hoort niet bij de cultuur.

Mother Mary school zag er goed uit. Waar op de andere primary schools 70 tot 100 leerlingen in een klas zitten, zijn er hier 8 of 10. Ongeloofelijk, hoe kan dit! Het verhaal erachter is triest. De buschauffeur is vorig jaar met de bus verongelukt. Nu is er geen bus meer en geen chauffeur. De kinderen kunnen dus niet meer uit de regio gehaald worden, dus zijn ze op een gewone school in de buurt geplaatst. Diep triest hoe door een ongeluk de school niet meer bereikbaar is.

Zuster Ann, heeft geen les voorbereid, ze staat vandaag ook niet voor de klas, dat is wel jammer, want daar kom ik toch voor, maar ik mag overal kijken. Ja dat is ook Kenia, het is altijd anders dan je verwacht, hakuna matata, ik begin eraan te wennen en de woorden komen steeds soepeler mijn mond uit. In iedere klas waar ik binnen kom, klinkt een welkomslied. En de kinderen kijken me aan alsof ze betoverd zijn. Ik ben de eerste blanke vrouw die ze zien, blanke mensen komen nooit op deze school. Het liedje blijft hartverwarmend, en na vier klassenbezoeken ken ik het liedje bijna uit mijn hoofd. Ik zie 4 kinderen aan 1 tafel zitten en vraag waarom zitten zij zo opgepropt als er nog lege banken zijn? Er zijn maar 2 boeken, oh ja natuurlijk. Dat was ik door het extreem kleine klasje even vergeten, Kenia, materiaal. De leerkrachten geven een lesje dat ik bijwoon, bevlogen lessen maar wel voornamelijk lecture. Dus ik vul het aan met een actieve werkvorm. De kinderen glimmen, want dit is leuk. De teachers reageren wisselend, de een is enthousiast en de ander kijkt argwanend. Ik realiseer me hoe langer hoe meer, dat ik in Nederland zelf ook redelijk vaak gebruik maak van lecture. Ik verheug me nu al om allerlei actievere werkvormen, die ik ondertussen zo uit mijn mouw schut, toe te passen in de klas. Zoveel leuker en zoveel meer leerrendement! Wat heb ik toch veel geleerd van deze studie-werkreis. Na de bezoeken krijg ik een uitgebreide rondleiding. Vooral de douche is bijzonder. Dat moeten ze altijd samen doen. De een staat achter een muurtje en de ander gooit een emmer water over het muurtje heen. Het lijkt wel de bucket challenge, maar dan anders. Ook weer een bijzonder keukentje, met een open vuurtje en heel veel rook en de stank van vuur. 

Op de terugweg worden wij aangehouden door de militia. Twee zwaar bewapende politie-agenten houden de auto aan. “Polepole” zei de chauffeur en hij draait het raampje open. “Wie zijn jullie, wat doen jullie hier.” Erik en ik krijgen het beetje benauwd, wat nu? “Teachers 4 Teachers” zeggen wij, de agent begrijpt het niet en de chauffeur legt het uit. “Oh, are you going to teach me?” Ik weet niet zo goed hoe we moeten reageren maar Erik leidt hem af met een goocheltrukje. Dit trucje doet hij bij de schoolbezoeken ook vaak. Ha, ha, that’s nice. Ok, you can go! Pfff, ja dat kan ook gebeuren in Kenia, polepole, de chauffeur heeft gelijk!

Dit is mijn laatste bezoek geweest, het was weer een dag vol avontuur.  Om zes uur hebben we evaluatie in de arena, ook voor de laatste keer. Toch wel vreemd, na zo’n intensieve week. Tijdens deze evaluatie horen we ook weer geweldige ervaringen, waarvan ik er toch nog 1 wil delen met jullie. Deze week hebben twee leerkrachten een workshop gegeven met een handpop. Ze hebben de Keniaanse teachers sokpoppen laten maken en er een actieve werkvorm bij aangeboden. Tijdens het schoolbezoek echter zagen zij dat de leraar de sokken had aangetrokken. Ze stikten van de lach achter in de klas. Het was geen gezicht die oogjes bovenop zijn voeten. Ja een bijzonder ervaring, ik kan niet anders zeggen. Ik raad het iedereen aan. Een week lang outside the box denken en nieuwe ervaringen opdoen. Ik raak er bijna niet over uitgepraat.

Morgen nog de final celebration, ben benieuwd naar dit spektakel. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Yvonne:
    25 februari 2018
    Kan je wat langer blijven? Ik ga je verslagen zo missen! Mocht je genoeg hebben van het leerkracht zijn kan je zo schrijfster worden! Fantastische verhalen👄
  2. Lesley Prevost:
    25 februari 2018
    Bijzonder toch!
  3. Simone:
    25 februari 2018
    O Jos, ik ga je verhalen missen! Wat een ervaring heb je daar op gedaan. Elkaar helpen bij het douchen. Sommigen ouders mopperen al als het water hier te koud is. Wat erg dat , de kinderen niet naar deze school kunnen omdat er geen buschauffeur meer is.
    Ik ga je blog echt missen maar ik kan niet wachten om dit alles van jou zelf te kunnen horen. Simone
  4. Berta:
    26 februari 2018
    ... en de foto's zijn ook zo mooi!
    (net niet echt)
  5. Marianne de la Bey:
    27 februari 2018
    Fijn jouw verslagen. Blij dat alles zo goed gegaan is. Geniet er nog maar even van