2e coachingsbezoek en een present.

Djambo, djambo,

Vandaag zaten we in een stationcar waar de vering van de achterbank niet meer was wat het geweest is, zal ik maar zeggen. Weer vertrekken we om 7.30 naar Kikonenen, op weg naar Nguluku Primary, naar Stephan. De mannen gebruiken allemaal Europese namen omdat de Swahili namen lastig zijn om uit te spreken, kijk maar naar de naam van de school. Vlakbij het hotel hebben we een toeristenmarktje en een van de verkopers noemt zich “James Bond” You comes to James Bond, special price! Maar goed de achterbank heeft dus weinig vering, maar de weg naar Kikonenen is een regelrechte ramp. Een rode weg, nou dan weet je het wel, keien, rotsblokken, kuilen en hele stukken weggespoeld. En dat twee uur heen en twee uur terug. Onze chauffeur noemt het “de massageweg”, maar ik noem het de martelweg. Rond 9.45 kwamen we eindelijk aan bij de school. We worden ontvangen door Stephan, die neemt ons direct mee naar de headoffice, want we moeten natuurlijk meteen in het visitorsboek schrijven. In het kantoor van de headteacher hangen natuurlijk weer de parnassyslijsten aan de muur. Er is duidelijk te zien dat de laatste twee jaar de resultaten langzaam lager worden i.p.v. hoger. Ernaast  hangt een overzicht met doelstellingen en acties van verbeterpunten, een jaarplan wat goed!!!. Een ervan is “kijk bij elkaar in de klas” Dit ziet er dan weer erg professioneel uit en wat handig dat de acties zo op de muur hangen i.p.v. in een Word documentje weggestopt in de computer. Op weg naar de klas worden we natuurlijk, net als de andere dagen, door alle kinderen aangestaard.  Er was vandaag een groepje jongens aan het voetballen met een setje opgerolde sokken, ook creatief!! Stephan heeft 76 kinderen in de klas, de ruimte is net zo groot als een klas in Nederland en het is er wel 35 graden. Als we binnenkomen stelt hij ons voor en de kinderen beginnen te zingen voor ons. Voor Nederlandse begrippen is dit toch onvoorstelbaar. We gaan naar buiten en hij maakt een kring. Dat doen ze altijd met zang, one, two, cirkel, three, four big cirkel en weer opnieuw net zolang tot de kring groot genoeg is. En het lukt sneller dan dat ik in de gymzaal een kring heb gemaakt. Ongelofelijk, ik weet niet wie, wie leert hoor. Het eerste deel van de les is zoals wij het bedoeld hadden in de workshop, goed gedaan, maar dan….. de kinderen gaan weer de klas in. Zij krijgen een gewoon schrijfschriftje (liniering groep 7) en moeten de tekst overschrijven van het bord. 4 zinnetjes met een invulwoord, deze woorden staan ook op het bord, de leerling hoeft alleen te kiezen. Pfff, drie kwartier later is de laatste leerling klaar. De kinderen die eerder klaar zijn hebben niets te doen, en hangen een beetje in hun bank. De discipline is overal erg goed, dus ze blijven rustig zitten. Yes teacher, no teacher, thank you teacher, het is slaapverwekking en 34 graden in de klas. Dat wordt dus nog een pittig coachingsgesprekje. Stephan denkt zeker dat hij zijn oude manier van werken na de nieuwe manier ook nog moet doen. Dubbel op dus eigenlijk. Niet helemaal goed begrepen, zo jammer! Maar hij is wel heel erg enthousiast. Hij heeft trouwens wel een beamer in de klas staan. Die gaat eerst niet aan, en een kind moet snel Mr huppeldepup roepen, (ik denk Boudewijn). ‘Boudewijn’ komt binnen, rommelt even aan de stekkertjes en ja hoor hij doet het (zo herkenbaar voor mij) het is blijkbaar overal hetzelfde met die schoolcomputers, in Nederland en in Kenia. Ze hebben bij Stephan ook tablets, maar ze werken nog niet echt goed omdat ook hier nog geen software beschikbaar is. Zonde geld dus!!!! Gehad van de covernment tijdens de verkiezingen, vertelt Stephan. Hij vind het zelf ook onbegrijpelijk. We hebben tenslotte een staffmeeting op school en daar maken we kennis met een vrouwelijk collega, zij vertelt dat haar man drie vrouwen heeft. Zij is er 1 van en ze heeft 1 dochter. Ik ben wel erg benieuwd hoe dat werkt, wonen ze bij elkaar in huis of zo, wie kookt er, waar slapen ze, maar helaas durf ik het niet te vragen. Bij het afscheid krijgen Erik en ik een present. Een zak vol (groene) sinaasappels, een kokosnoot en ieder een suikerriet. Het lijkt wel een grote stok, maar ze sabbelen erop, dat is lekker zoet. Aan de ene kant voelen we ons erg vereerd dat we een cadeau krijgen voor onze hulp, maar aan de andere kant voelen we ons ook wel opgelaten. Hier waar niet iedereen genoeg te eten heeft geven ze fruit aan ons, die leven in overvloed. We hebben het aangenomen en onder de T4T leerkrachten verdeeld. Zij geven morgen allemaal de chauffeur een sinaasappel. Wij hebben dat vandaag gedaan, de man straalde gewoon. In het hotel heeft de apenkolonie weer toegeslagen… Bij iemand uit onze groep. Ze heeft de deur van het balkon opengelaten en had  (net als ik) nog snoep en koeken in haar koffer. Deze was niet op slot, je raad het al, de hele apenkolonie zat in haar kamer en heeft zich tegoed gedaan aan haar lekkers. Haar kamer was een ravage, ik moet er niet aan denken. Ik ben ondertussen achter een “weetje” gekomen:

Zoals ik al eerder vertelde dragen de vrouwen volle kruiken water op hun hoofd. Los hoor zonder steuntje. Meisjes worden hier langzaam op voorbereid, ze beginnen op hele jonge leeftijd met een leeg bakje, dan komt er wat water in, halverwege primary school is het al opgelopen tot 5 liter en in groep 8 moeten ze 20 liter kunnen dragen met de tank los op hun hoofd. En dan kilometers wandelen. Ik zie ze ’s ochtends langs ons martelpad lopen, maar de auto wiebelt te veel om er een foto van te kunnen maken, en stoppen kan niet anders komen we nooit aan. Hakuna Matata.

Morgen zijn de laatste schoolbezoeken, Erik en ik splitsen op zodat we nog twee scholen kunnen bezoeken. Ik ga morgen naar een school geleid door nonnen. Ik ben erg benieuwd. Kwaherie en tot morgen.